www.wmh.fora.pl

Cleotka3007

Owszem, wyją podobnie. I jeszcze jedno spostrzeżenie ode mnie. Ich dzwonki do złudzenia przypominają te w zabytkowych Tramkach Very Happy

już się pary razy oszukałam Razz

Edgar

Z głębokiego archiwum
Siódma brygada linii osiem – czyli, jak zwykle, coś się wydarzy. Tym razem – w oku tornada.

Swoją tramwajową karierę zaczynałem od 7/8. Jakoś tak się składa, że zawsze, gdy mam tą brygadę, to coś się dzieje. A to, awaria, a to jakieś zatrzymanie w ruchu i inne „przygody”. Koniec lipca. Fala niesamowitych upałów. Od tygodnia, wieczorami krążą burze. Co noc, na niebie, są coraz ciekawsze efekty. Nie boję się burzy. Miałem kiedyś wypadek podczas burzy i (co ciekawe) od tego czasu przestałem się jej bać. To oczywiście, temat na oddzielną opowieść i w innym dziale.
Lipcowe popołudnie. Jeszcze za czasów, gdy naprawdę dużo jeździłem. Potrzeby zakładu były niespożyte. Wziąłem prawie 10-cio godzinną 8-kę. Lubię tą linię. Zresztą, jako jedyną, która jeździ Al. Jerozolimskimi. Biorę zmianę, Kilka niezbędnych pytań i odpowiedzi i można jechać na trasę. Rano, oglądałem mapy pogody i wiedziałem, że coś się będzie szykować. Koledzy z pracy się śmiali: „znów te swoje piorunki – oglądasz, hihihhi”. Po tym, co stało się kilka godzin później, już się tak nie śmiali….Dochodzi godzina 15:00 jadę przez Most Poniatowskiego. Piękna panorama na miasto i niebo jednocześnie. Widzę, że zaczynają się budować spore komórki burzowe. Jedna z nich, bardzo mocno już ukształtowana, zwróciła moją uwagę. Rany! Jaka duża! I ten niesamowity kolor….Nie do opisania. Piszę sms-a z ostrzeżeniem. Przez radiotelefon dostaję odpowiedź, żebym sobie nie robił jaj, bo są poważniejsze problemy. Ok. Teraz zajmuję się prowadzeniem tramwaju, więc mnie to nie przejmuje. Podziękujecie mi jeszcze. Melduję się na Wiatracznej. Przy okazji przekazałem pani ekspedytorce swoje spostrzeżenia. Jadę na Os. Górczewska. Znowu most. Sytuacja na niebie rozwinęła się. Komórki dojrzały. Będzie burza. Wcześniejsze powiewy wiatru zaczęły zanikać. Zrobiło się parno, duszno i niesamowicie. Wysyłam ostrzeżenie. Jest 15:40. Informuję, że o ile nie pojawi się silniejszy wiatr, to za około dwie godziny będziemy mieli piekło. Brak odpowiedzi. Tyrystor twardo śmiga, ale czuję, że jest mu gorąco. Otwieram pokrywę inspekcyjną tablicy sterowniczej od strony kabiny. Klapę podwiązuję do sufitu, by nie oberwać nią w głowę. To samo robię w drugim wagonie. Do tego, w kabinach otwieram na maksa lufciki i szyberki. Sterownik dostał nieco powietrza i sprzęt się „odmulił”. Os. Górczewska. Melduję się. Na niebie, coraz dziwniejsze barwy. Już bardzo gołym okiem widać, że będzie burza. Czuję to całym sobą. Duchota, niepokój, serce dziwnie pracuje. Chodząca stacja meteo: Jadę na Wiatraczną. Oprócz obserwacji tego, co jest niezbędne do bezpiecznej jazdy, obserwuję cały czas niebo. Słońce, pomału zanika za chmurami. Widać już inne światło. Na moście, sprawa stała się jasna. Centralnie, na środkiem Stolicy, ogromne „kowadło”. Na oko, ma co najmniej kilka, jeżeli nie kilkanaście kilometrów wysokości. Czegoś tak dużego, dawno nie widziałem. Od północnego zachodu, wiatr i grafitowe chmury. Ojojoj! Jak to się razem zmiesza, to będzie niezbyt ciekawie. Jest godzina 17:30. Na radiotelefonie słyszę, że dużo się dzieje na mieście. Nie ma się co dziwić. 17.45 jestem na Wiatracznej. Tu, wszystko staje się jasne. Przyroda nie zamierza odpuścić. Mówię pani Eli (ekspedytorce): „zaraz się zacznie”. Wysyłam ostatnie ostrzeżenie, a raczej stwierdzenie faktu, że już się zaczęło. W jednej chwili, niebo zrobiło się seledynowo-pomarańczowo-grafitowo-niebieskie. Poryw wiatru, otwiera ciężkie, stalowe drzwi ekspedycji. Odfruwam razem z nimi i lecę do wozu. Jest 17.57. Dokładnie. To moja godzina odjazdu. Pierwsze pioruny. Zaczyna się wichura. Drzewa przyginają się do ziemi. Wjeżdżam w Grochowską. Przerażeni ludzie wskakują do mojego tramwaju. Zaczyna padać. Za chwilę leje, wieje, walą pioruny i leci grad. Jestem przy Międzyborskiej. Zrobiło się ciemno. Palę długie światła. Drzewa smagane wiatrem – poddają się. Padają na jezdnię. Jadę. Nagle, deszcz zaczął inaczej padać. Równolegle do powierzchni Ziemi. Pierwszy raz coś takiego widzę. Co chwila, latają mi przed szybą gałęzie. Widoczności brak. Wycieraczka nie nadąża zbierać deszczu z szyby. Radiotelefon gada bez przerwy. A nie mówiłem? Słyszę, że totalna klęska w całym mieście. Wydaje mi się, że jadę 10 km/h. Jak się później okazało – jechałem szybciej. Nie patrzyłem na prędkościomierz, gdyż głowę miałem przy szybie. Jest 18.14. Aleja Zieleniecka. Jechałem dwa razy dłużej niż normalnie. Trochę się przejaśnia. Moim oczom ukazuje się obraz zniszczeń. Pioruny walą jak oszalałe. Widzę, że już nie skręcę w al. Zieleniecką. Drzewa na torach – tramwaje stoją. Stoję. Zgłaszam do Centrali, że nie mogę skręcić, oraz, że w ogóle nie mogę jechać, bo na środku skrzyżowania jest jezioro i to głębokie. Co chwila błysk i grzmot. Nie. Muszę temu zaradzić. W głowie przelatuje „mapa” infrastruktury. Wiem, już gdzie są dwie studzienki. Pewnie je gałęzie i śmieci zatkały. Zdejmuję buty, podwijam spodnie, zdejmuję koszulę. Biorę kij do zwrotnic. Ryzykuję, bo pioruny biją często. Ale co tam. Można to przeżyć (taaaa). Udrażniam studzienki, moknąc w strugach deszczu. Woda zachowuje się jak w wannie. „Wirek” – i widać jak woda szybko opada. W związku z takim stanem rzeczy postanawiam kontynuować jazdę. Wymyśliłem trasę przez Dw. Wileński i Most Gdański, Okopową itd. (wjazd na Most Śląsko –Dąbrowski był zamknięty, ze względu na remont torów – parę lat temu to było). Zgłaszam ten fakt na Centralę i uzyskuję zgodę, na jazdę taką trasą. Co ciekawe, cały czas miałem napięcie w sieci. Dojeżdżam do Dw. Wileńskiego. Tu jazda się skończyła. Słyszę na radiu, że na ul. Ratuszowej przy ZOO leżą drzewa. Jest 18:35. Staram się pomóc ludziom, w dotarciu w różne miejsca. Tłumaczę, że tramwaje przestały kursować praktycznie w całym mieście. Zrobiło się chłodno. Przejście podziemne zalane. Na Wileńskim nieład. Ludzie nie wiedzą, gdzie mają się podziać. Na radiotelefonie słyszę, jak potężny jest obraz zniszczeń. Spora część miasta jest bez zasilania. Dojeżdżają kolejne tramwaje. Robi się nieco piknikowa atmosfera. Oczywiście, temat wiadomy. Każdy opowiada swoje wrażenia z burzy. Ja mówię: „ od wiatraków, to jechałem 10 km/h, bo nic nie było widać. Deszcz poziomo padał”. Kolega z „Pragi”: „taaaa, 10. Cztery dychy jechałeś, jechałem za tobą, to wiem”. O kurde, aż mi się głupio zrobiło. Godzina 19.30. Paraliż miasta, niczym z filmu katastroficznego trwa. Co i rusz słyszę, o jakiś nowych „odkryciach”, w związku z działaniem przyrody. Cały „piknik” skupia się przy moim radiotelefonie. Wszyscy zasłuchani, niczym w „Wolną Europę”. Niektórzy telefonują do domów i dowiadują się, że burza wyrządziła szkody. Jednemu zalało mieszkanie, innemu zniszczyło zboże i stodołę, jeszcze innemu, grad wybił szyby w samochodzie. Robi się coraz zimniej, deszcz siąpi co jakiś czas. Na szybkie ruszenie nie ma szans. Na całe szczęście jest napięcie w sieci i można się nieco podgrzać. W końcu pada hasło jak z jednego, z kobiecych „przewodników-zakupowych”: „idziemy na zakupy”. Oczywiście, nie wszyscy, bo trzeba pilnować powierzonego mienia. Zakupy udane, pachnidła i żarcie kupione. Do tego, udało się zjeść coś na ciepło i wypić herbatę. Inni, stojący w różnych punktach miasta (często do godz. 06:00 rano(!) )nie mieli takiego szczęścia. U nas toaleta, żarcie, picie. Jak to się mawia: „Full wypas”. Godz. 23:00 stoimy 5-tą godzinę. Bateria w radiotelefonie zaczyna padać. Co jakiś czas gasną latarnie i zanika napięcie w sieci trakcyjnej. Zaczyna padać regularny deszcz. Na horyzoncie nieco błyska. Patrzę na niebo. Spokojnie. Teraz się nic nie wydarzy. Jesteśmy już nieco znudzeni tym staniem. Część poszła do swoich wagonów. Godzina 23:30. Otrzymuję (nieoficjalną) informację, że nami się zajmą za około trzy godziny. To już przynajmniej wiemy, na czym stoimy. Śmieliśmy się, że gdybyśmy wiedzieli, że tak długo postoimy, to by się piwo kupiło. A zanim by przywrócono ruch, to byśmy wytrzeźwieli (oczywiście żart). Północ. Zmęczenie daje znać. Wchodzę do kabiny, grzeję delikatnie i zaczynam zapadać w sen. Kolega z „Pragi”, którego się wiecznie żarty trzymają wali w szybę. Wstaję „na baczność”. „Choć, nie śpij, pogadamy sobie”. Noooo, doooobra. No, to się zaczęły dowcipy, i takie tam „męskie” rozmowy. Centralna ulica Pragi, kładzie się pomału do snu. My nie śpimy. Bateria w radiotelefonie padła. Skończyły się „wieści ze świata”. Pierwsza. Dostaję informację, że są komplikacje. Dużo drzew leży i możemy tu do rana postać. Acha. W sumie, spoko. Mój czas pracy się jakiś czas temu skończył. Lecą nadgodziny i w ogóle – godziny. Za każdą zapłacone. Więc luzik. Dochodzą do mnie wieści, że ludzie stoją w jakichś ciemnych miejscach, przy parkach, w krzakach, bez napięcia sieci, w absolutnych ciemnościach. Uważam, że miałem naprawdę dużo szczęścia. Godzina 02:00. Coś się zaczyna dziać. Przyjeżdżają instruktorzy Nadzoru Ruchu. Pada hasło: „cofacie do Kijowskiej”. No, wreszcie. Ja stałem na początku (końcu?) ogonka, więc moja kolej przyszła około 02:30. Ja, to miałem super. Typ wagonu, jaki prowadziłem, ma z tyłu drugiego wagonu, otwierany pulpit, z którego, za pomocą przycisków można cofać. Nawrotnik do tyłu, przełącznik pulpitów na pozycję „2” (właśnie ten tylny pulpit), klucze w dłoń i mknę do drugiego wagonu. Kluczem wagonowym, otwieram kasetę pulpitu. Kluczyk wkładam do stacyjki, przekręcam. Dzwonek i jedziemy. Skład, pomału zaczyna jechać. To (jak do tej pory) moje najdłuższe cofanie tramwajem, w życiu. Wjechałem „pod prąd” w ul. Kijowską. Zmiana kierunku, przełożenie zwrotnicy i nareszcie, „wolność”. Aleją Zieleniecką jadę powoli. Zwalone drzewa, popiłowane, leżą przy torowisku. Sieć, widać, że świeżo naprawiona. Na al. Waszyngtona, zabieram grupę pasażerów, to samo na kolejnych przystankach. Jest prawie 03:00. Jadę przez most. Panorama miasta, wygląda jak zawsze wieczorem. Już niedługo, zacznie świtać. Niebo zachmurzone, delikatnie pada deszcz. W tych warunkach, nie widać ogromu zniszczeń, jaki pozostał po wybryku przyrody. Grunt, że jadę i jestem coraz bliżej zajezdni. Godzina 03:30. Wjeżdżam w bramę zakładu. Formalności, cofanie na właściwy kanał i skończyłem jeżdżenie, na wczoraj/dziś. W pokoju dyżurnych, „odrabianie lekcji” (rozpisywanie karty drogowej). W końcu oddaję dokumenty. Uffff! Czekolada z automatu, parę słów na temat tego, co się wydarzyło i kolega mnie odwozi samochodem do domu. Jak się okazało, wiele wozów nadal stoi po krzakach i postoją tam jeszcze kilka godzin…..Po bardzo ciężkim dniu w końcu kładę się spać.
Teraz już koledzy nie śmieją się, że „oglądam te swoje piorunki”…..

Cleotka3007

Matko Boska, Edgar! Po pierwsze - dobry scenariusz do filmu, po drugie z tą studzienką to jak sobie to wyobraziłam, to Ty jak jakiś Super Hero jesteś Very Happy

poza tym...czemu ja tego nie widziałam i czemu mnie tam nie było z aparatem? Razz

ogólnie...świetnie napisane, obrazowo etc. W przyszłości jak będę jeździć (Panie daj mi taką szansę) to też chcę pod Wileniakiem w takim zatrzymaniu stać Razz

ileż to można znajomości sobie wyrobić przy takiej okazji i ile wspominać potem <żart> Very Happy

Innymi słowy, chcę powiedzieć, że na serio miałeś niezłą przygodę Very Happy

Edgar

Edgar

Cleotka3007

<quet>

Cleotka3007

1. Ale ja ogólnie zawsze wiedziałam, skąd takie zachowanie Razz

ja tam prawdopodobnie obserwowałabym jeszcze tysiące innych rzeczy jako motorniczy. Plakaty nowości kinowych na bilbordach, przystojniaków-pasażerów, pieski, inne Tramwaje, pulpit swojego Tramwaju i...czekaj, a czy ja bym po takich obserwacjach na dzień dobry już w bramie wyjazdowej nie miała kolizji? Razz

2. Oj tam, czasem trochę takich przeżyć nie zaszkodzi Razz

zresztą wiesz...prąd się mnie boi, także sądzę, że pioruny skrzętnie by mnie omijały Razz

a co do wiatru... no cóż. Dziękuję, że nie jestem anorektyczką Razz

3. Dla mnie każde takie akcje są "the best" Very Happy

a Madonna...powiem tyle. Hardcor Razz

4. No tak, to na pewno. Ale Edgar. Wniosek na przyszłość? Na Tramwaj bierz ze sobą wyposażenie jak na obóz harcerski Razz

już wiesz, czemu zawsze mam tyle rzeczy w torebce i czemu ona zawsze warzy z 50kg? Razz

Cleotka3007

Aha, i proszę się mnie nie pytać o co chodzi w wiadomości o treści:
<quet> Razz

Sama tego nie wiem Razz

Edgar

Edgar

Cleotka3007

1. Hmmm...to w Detektywie Inwektywie dzwonił, że on by chciał pracować jako motorniczy bo ma zeza rozbieżnego, i jednym okiem by mógł na drzwi patrzeć, a drugim na trasę Razz

i nie chcieli go przyjąć no Razz

2. No Madonna, to było...brak słów Razz

tłumy, ciężko wzdychające wagony i ogólny bajzel. Nie zapomniane przeżycia Razz

3. Tiaaa

wiem coś na temat zawartości twojego plecaka. Może prościej. Jest coś czego Ty tam nie masz? Very Happy

cvana

cvana

Sleepingowy

[link widoczny dla zalogowanych]

Ogólnie można powiedzieć - śmieszna sytuacja. Przeraża mnie tylko jeden fragment - "- Rzeczywiście, był błąd dyżurnego na Dworcu Zachodnim, ale maszynista też zawinił, bo nie obserwował drogi - odpowiada Krzysztof Łańcucki, rzecznik PKP PLK".

Cleotka3007

Haha, no to niezła akcja Razz

ale szczerze powiedziawszy, to jakbym ja jechała takim "gratisowym kursem" to nie wiem czy byłabym taka szczęśliwa Razz

niedługo to im się Lokomotywa z Wagonem pomyli i będą się zastanawiać czemu nie jedzie Razz